Biskup Ignacy Dec przechodzi na emeryturę. Nowy biskup diecezji świdnickiej.

We wtorek 31 marca w południe w kaplicy domowej Świdnickiej Kurii Biskupiej ogłoszono decyzję ojca świętego Franciszka, który mianował nowym biskupem świdnickim bpa Marka Mendyka, dotychczasowego biskupa pomocniczego diecezji legnickiej. Jego zawołaniem są słowa: In Verbo Tuo, Domine (Na Twoje Słowo, Panie)

Rozmowa z biskupem nominatem

Herb biskupa Marka Mendyka

W czasie ogłoszenia nominacji, odchodzący na emeryturę bp Ignacy Dec podziękował kapłanom, osobom konsekrowanym i wiernym świeckim za minione szesnaście lat wspólnej drogi i zachęcił zebranych do modlitwy w intencji nowego biskupa oraz dobrego duchowego przygotowania się do ingresu, którego data zostanie ogłoszona w najbliższym czasie. Pierwszą modlitwą za nowego biskupa była modlitwa Anioł Pański.

Komunikat Nuncjatury Apostolskiej

Po ogłoszeniu nazwiska nowego biskupa świdnickiego, bp Dec odczytał komunikat, który zostanie przekazany wiernym diecezji świdnickiej w najbliższą niedzielę podczas wszystkich Mszy św.

Zgromadzeni podziękowali bp. Ignacemu Decowi za jego pełną miłości posługę na rzecz diecezji świdnickiej i zapewnili o modlitwie.

Bp Ignacy Dec, który był pierwszym biskupem diecezji świdnickiej od 2004 roku, został mianowany przez ojca świętego Franciszka administratorem apostolskim diecezji świdnickiej do czasu kanonicznego objęcia urzędu przez nowego biskupa świdnickiego.

ŻYCIORYS BISKUPA IGNACEGO DECA
Ks. Ignacy Dec urodził się 27 lipca 1944 r. w Hucisku koło Leżajska, w dawnym województwie rzeszowskim, obecnie podkarpackim. Rodzice Wojciech i Aniela z d. Siuzdak prowadzili niewielkie gospodarstwo rolne i wydali na świat ośmioro dzieci (sześć córek i dwóch synów). Dwie córki wstąpiły do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi (prowincja warszawska). Do szkoły podstawowej uczęszczał w Hucisku (1951-1956) oraz w Woli Zarczyckiej (1956-1958); do szkoły średniej w Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego w Leżajsku (1958-1962). Maturę złożył w 1962 roku. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Arcybiskupim Wyższym Seminarium Duchownym i na Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu (1962-1969). W latach 1963-1965 jako kleryk odbył zasadniczą służbę wojskową w Siódmym Kołobrzeskim Pułku Piechoty Zmechanizowanej w Lublinie, w Jednostce Wojskowej 1987. Święcenia kapłańskie przyjął 21 czerwca 1969 r. w Archikatedrze Wrocławskiej z rąk ks. abpa Bolesława Kominka, metropolity wrocławskiego, późniejszego kardynała.

Po święceniach kapłańskich pracował przez rok jako wikariusz w parafii p.w. św. Jakuba i Krzysztofa we Wrocławiu- Psie Pole, gdzie proboszczem był ks. Marian Staneta.

W roku 1971 uzyskał magisterium oraz licencjat z teologii na Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu. Temat pracy magisterskiej i licencjackiej brzmiał: „Duszpasterstwo w Archiprezbiteracie Źorskim w XVII wieku w świetle wizytacji biskupich”. Promotorem pracy był bp prof. dr hab. Wincenty Urban, recenzentem – ks. dr Józef Swastek, zastępca profesora. Studia specjalistyczne (magistersko-doktoranckie) odbył na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie (1970-1976 – specjalizacja – filozofia teoretyczna). W r. 1973 uzyskał magisterium filozofii chrześcijańskiej na postawie pracy: „Gabriela Marcela teoria miłości”, napisanej pod kierunkiem wybitnego polskiego tomisty, współtwórcy Lubelskiej Szkoły Filozofii Klasycznej – o. prof. dra hab. Mieczysława Alberta Krąpca. Recenzentem pracy była s. doc. dr hab. Zofia Józefa Zdybicka. W roku 1976 uzyskał stopień doktora filozofii na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej KUL na podstawie rozprawy: „Tomaszowa a Marcelowa teoria człowieka”, napisanej także pod kierunkiem o. prof. dra hab. Mieczysława Alberta Krąpca. Recenzentami pracy byli: o. doc. dr hab. Edmund Morawiec (ATK) i s. doc. dr hab. Zofia J. Zdybicka (KUL). Nauczyciele filozofii: o. prof. dr hab. Mieczysław Albert Krąpiec, prof. dr hab. Stefan Świeżawski, ks. kard. Karol Wojtyła, ks. prof. dr Stanisław Kamiński, ks. prof. dr hab. Marian Kurdziałek, ks. prof. dr hab. Antoni B. Stępień, ks. prof. dr hab. Tadeusz Styczeń, ks. prof. dr hab. Stanisław Kowalczyk, s. prof. dr hab. Zofia J. Zdybicka. Nauczyciele logiki: ks. prof. dr Stanisław Kamiński, prof. dr hab. Ludwik Borkowski, dr Janusz Onyszkiewicz, dr Stanisław Majdański. Odbył także studia specjalistyczne (magistersko-doktoranckie) na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie (1973-1976) – specjalizacja – teologia fundamentalna. W roku 1975 uzyskał magisterium teologii fundamentalnej na Wydziale Teologicznym KUL, na podstawie pracy: „Komunia „ja” – „ty” w ujęciu Gabriela Marcela”, napisanej pod kierunkiem ks. prof. dra hab. Czesława Bartnika. Recenzentem pracy był ks. doc. dr hab. Walerian Słomka.

Po studiach specjalistycznych w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, uwieńczonych stopniem doktora filozofii chrześcijańskiej, został mianowany wikariuszem w parafii p.w. św. Rodziny we Wrocławiu, gdzie proboszczem był ks. prof. dr hab. Eugeniusz Tomaszewski i równocześnie podjął zajęcia dydaktyczne w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym i w Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. Po śmierci ks. Eugeniusza Tomaszewskiego, przez 4 miesiące pełnił obowiązki proboszcza (VIII-XI 1978) w tejże parafii. Wikariat w parafii p.w. św. Rodziny trwał 3 lata (1976-1979).

W roku akademickim 1979-1980 pogłębiał swoje studia filozoficzne, przebywając na stypendium naukowym na Katolickim Uniwersytecie w Louvain-la-Neuve w Belgii (Instytut Filozofii) oraz na Fakultecie Teologicznym w Paderborn w Niemczech (specjalizacja filozoficzna). W Louvain-la-Neuve uczęszczał na wykłady wybitnego tomisty G. van Rieta oraz ks. prof. Leonarda, późniejszego prymasa Belgii. Po powrocie z zagranicy powrócił w większym zakresie do zajęć dydaktycznych w PWT i MWSD we Wrocławiu i rozpoczął przygotowania do habilitacji. W roku 1991 habilitował się na podstawie dorobku naukowego i rozprawy habilitacyjnej pt: „Transcendencja bytu ludzkiego w ujęciu twórców Szkoły Lubelskiej” na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie. Kolokwium habilitacyjne odbyło się dnia 13 czerwca 1991 r. Recenzentami dorobku naukowego i rozprawy habilitacyjnej byli: ks. prof. dr hab. Bronisław Dembowski (ATK), ks. prof. dr hab. Ludwik Wciórka (PWT – Poznań) i s. prof. dr hab. Zofia J. Zdybicka (KUL). Uchwała Rady Wydziału Filozofii KUL w tej sprawie została zatwierdzona przez Centralną Komisję do Spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych 24 lutego 1992 roku. W roku 1976 został mianowany adiunktem przy katedrze antropologii filozoficznej na Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu. Od tego też roku aż do r. 2015, tj. do przejścia na emeryturę akademicką, prowadził zajęcia naukowo-dydaktyczne na Papieskim Wydziale Teologicznym i w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu. Na studiach podstawowych, magisterskich wykładał: antropologię filozoficzną, historię filozofii, logikę, metafizykę, filozofię religii (wykłady kursoryczne)zaś na studiach licencjacko-doktoranckich prowadził wykłady monograficzne z zakresu szeroko rozumianej filozofii. Ponadto prowadził przez kilka lat ćwiczenia i proseminarium z filozofii oraz przez wszystkie lata seminarium magistersko-doktoranckie z filozofii chrześcijańskiej. W roku akademickim 1981/1982 w I semestrze (do ogłoszenia stanu wojennego -13 XII 1981) prowadził wykład monograficzny z wybranych zagadnień z antropologii filozoficznej na Politechnice Wrocławskiej, zaś w latach 2002-2004 prowadził zajęcia naukowo-dydaktyczne w Uniwersytecie Wrocławskim, w Instytucie Pedagogiki oraz seminarium naukowe, na którym napisano 7 prac magisterskich. Od roku 2004 prowadzi wykład kursoryczny z antropologii filozoficznej i metafizyki w Wyższym Seminarium Duchownym w Świdnicy. Przez wiele lat był kierownikiem katedry antropologii filozoficznej i etyki oraz dyrektorem Instytutu Filozofii Chrześcijańskiej w Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. Dnia 17 grudnia 1991 roku został mianowany docentem a w 25 września 1993 roku – profesorem nadzwyczajnym (według norm obowiązujących w uczelniach papieskich), na podstawie uchwały Rady Wydziału (Senatu) PFT z dnia 18 maja 1993 roku. W wyniku regulacji prawnych, dotyczących wydziałów papieskich, nominacja ta została uznana przez Centralną Komisję do Spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych dnia 25 stycznia 1999 roku jako tytuł naukowy profesora nauk teologicznych. Recenzentami dorobku naukowego do tytułu naukowego profesora byli: ks. prof. dr hab. Stanisław Kowalczyk (KUL), prof. dr hab. Mieczysław Gogacz (ATK) i ks. prof. dr hab. Ludwik Wciórka (PWT – Poznań). W roku 2001 został mianowany na stanowisko profesora zwyczajnego w PWT we Wrocławiu. Recenzentami dorobku naukowego na stanowisko profesora zwyczajnego byli: prof. dr hab. Mieczysław Gogacz (UKSW) i ks. prof. dr hab. Stanisław Kowalczyk (KUL). W latach 1982-1995 pełnił funkcje wychowawcze w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu: 1982-1984 – jako prefekt; 1984-1988 – jako wicerektor; 1988-1995 jako rektor tegoż Seminarium. W latach 1984-1987 był członkiem (sekretarzem) VI Przygotowawczej Komisji II Polskiego Synodu Plenarnego. Był także przewodniczącym Komisji Kształcenia Teologicznego Synodu Archidiecezji Wrocławskiej (1985-1991). W latach 1992- 2004 był rektorem Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu i członkiem Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola. Od roku 1993 był członkiem Wrocławskiej Rady Nauki. W latach 1989-1996 był członkiem Komisji Episkopatu do Spraw Seminariów Duchownych, zaś w latach 1995-1996 także członkiem Komisji Episkopatu do Spraw Nauki Katolickiej. W roku 1996, po reorganizacji komisji Episkopatu, został powołany na konsultora Rady Naukowej Konferencji Episkopatu Polski. Jest założycielem i był redaktorem naczelnym w latach 1993-2004, półrocznika: „Wrocławski Przegląd Teologiczny” (Lista „B” KBN) oraz rocznika: „Biuletyn Papieskiego Fakultetu Teologicznego we Wrocławiu”. Ponadto powołał do życia dwa czasopisma uczelniane: 1993 – „Vox nostra”- Pismo Alumnów Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego – miesięcznik) i „Nasz Fakultet” – 1996 – Pismo Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu – kwartalnik). Był członkiem kolegium redakcyjnego rocznika „Colloqium Salutis – Wrocławskie Studia Teologiczne”. Jest członkiem Wrocławskiego Towarzystwa Teologicznego przy Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu. W latach 1992-2004 pełnił obowiązki prezesa tegoż Towarzystwa. Od roku 2001 jest członkiem Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Był członkiem Komitetu Nauk Teologicznych Polskiej Akademii Nauk (kadencja 2003-2006). Wygłaszał wykłady gościnne na Uniwersytecie Jana Gutenberga w Mainz i na Wydziale Teologicznym w Paderborn w Niemczech (1985, 1990). Brał czynny udział w sympozjach międzynarodowych i krajowych. Reprezentował Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu na konferencjach COCTI (Conference of Catholic Theological Institutions), do której PWT należał: europejskich (Lucerna: 20-23 IV 1995 oraz Malta: 14-18 IV 1998) i światowych (Sherbroocke- Kanada: 01-06 VIII 1996) oraz na spotkaniu Konferencji Rektorów Uniwersytetów Katolickich Europy – Federations des Universites Catholiques Europeennes – FUCE) w Krakowie (16-19 IV 1997) a także na V Światowym Kongresie Filozofii Chrześcijańskiej (KUL – 20-25 VIII 1996). Do dnia 21 czerwca 2019 r. jest autorem 4286 publikacji z zakresu filozofii, teologii, życia uczelnianego, religijnego, w tym 82 książek. Jest redaktorem naukowym 31 pozycji książkowych. W latach 1992-2005 był redaktorem serii wydawniczej „Rozprawy naukowe”, wydawanej przez Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu (pod jego kierunkiem ukazało się w tej serii 55 pozycji) oraz serii „Sympozja i sesje naukowe” (11 pozycji). Kierunki zainteresowań to: filozofia chrześcijańska (tomizm, egzystencjalizm chrześcijański), antropologia filozoficzna (klasyczna i współczesna), metafizyka, historia filozofii nowożytnej (problem transcendencji człowieka w przyrodzie – teoria poznania, miłości, wolności, kultury). Jest promotorem sześciu doktoratów honoris causa (kard. Henryk Gulbinowicz – 2 II 1995; kard. Joseph Ratzinger – 27 X 2000; prof. dr hab. Jan Kmita – 15 V 2002; kard. Angelo Sodano – 9 X 2002; prof. dr hab. Franciszek Ziejka – 7 X 2003; ks. arcybiskup Marian Gołębiewski – 13 XI 2008). Do końca roku 2018 wypromował 24 doktorów (PWT – Wrocław 23; KUL -1), 40 licencjatów (rzymskich -PWT) oraz 232 magistrów (PWT – Wrocław – 225; Uniwersytet Wrocławski – 7). Wystąpił jako recenzent w 7. przewodach habilitacyjnych (KUL, PAT, UKSW, PWT – Wrocław) i 45. doktorskich (KUL, Uniwersytet Wrocławski, UKSW, UWM; PWT – Wrocław). Napisał 7 recenzji do tytułu naukowego profesora (PAT, KUL, UMK; PWT – Wrocław. WTUŚ) i 3 na stanowisko profesora. Jako rektor PWT we Wrocławiu, prowadził w PWT we Wrocławiu 28 kolokwiów habilitacyjnych, 79 publicznych obron rozpraw doktorskich. Przewodniczył 154 egzaminom licencjackim i 1642 magisterskim. W latach 1992-2004 przewodniczył posiedzeniom Rady Wydziału (Senatu) Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. Jako rektor PWT, w latach 1992-2004, brał udział w comiesięcznych posiedzeniach Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola. W latach 2001-2004 był członkiem KRASP (Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich) i brał udział w plenarnych zebraniach tejże Konferencji.

W pionie naukowym został odznaczony następującymi medalami: Uniwersytetu Opolskiego (1996), Akademii Medycznej im. Piastów Śląskich we Wrocławiu (2000 – medal 50-lecia Akademii Medycznej); Akademii Rolniczej we Wrocławiu (2001 – medal 50-lecia Akademii Rolniczej), Uniwersytetu Wrocławskiego (2003 – medal jubileuszowy 300-lecia Uniwersytetu Wrocławskiego); Akademii Pedagogicznej w Krakowie. Dnia 23 czerwca 2018 r., na mocy uchwały Senatu Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu nr 519/3/2018 z dnia 24 kwietnia 2018 r., z okazji 50-lecia tej Uczelni, otrzymał Złoty Medal Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. Dnia 15 listopada 2004 roku otrzymał Nagrodę Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola za integrację środowiska naukowego we Wrocławiu. Dnia 28 czerwca 2007 r. otrzymał „Medal Komisji Edukacji Narodowej” za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania (wręczenie medalu odbyło się w Zamku Książ 12 października 2007 r.) W październiku 2011 r. z rąk biskupa polowego Józefa Guzdka otrzymał medal bł. Jerzego Popiełuszki, za dwuletnią, klerycką służbę wojskową (1963-1965). Ponadto otrzymał Złotą Odznakę za zasługi dla Związku Sybiraków (24 IX 2013) oraz medal Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich (26 IX 2013). Dnia 10 grudnia 2018 r. Senat Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu rozpoczął przewód w sprawie nadania Biskupowi Ignacemu Decowi doktoratu honoris causa Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. Po pozytywnym przeprowadzeniu przewodu, uroczystość wręczenia tej najwyższej akademickiej godności miała miejsce 24 czerwca 2019 r.

Bp Ignacy Dec jest honorowym obywatelem ośmiu miast: Leżajsk (Uchwała – 2 VI 2005; nadanie – 24 VI 2005), Polanica Zdrój (Uchwała -30 III 2006; nadanie – 21 V 2006), Dzierżoniów (Uchwała – 26 V 2008; nadanie – 31 V 2008), Wałbrzych (Uchwała – 27 III 2009; nadanie – 3 V 2009); Świdnica (Uchwała – 2009; nadanie – 2009), Bardo (Uchwała – 2010; nadanie 05 VII 2010), Kłodzko (Uchwała – 24 VI 2010; nadanie – 13 VIII 2010); Bystrzyca Kłodzka (Uchwała – 2013; nadanie – 08 IX 2013). Jest odznaczony doroczną nagrodą Starosty Kłodzkiego – „Różą Kłodzką” oraz tytułem „Civis Terrae Glacensis” (Obywatel Ziemi Kłodzkiej) – 29 I 2010 r.; Odznaczony Krzyżem Obrońcy Kresów Wschodnich (6 V 2010) oraz tytułem „Przyjaciel Gminy Udanin” (16 XII 2013). Otrzymał nagrodę im. Arnoszta z Pardubic od Komitetu Organizacyjnego Polsko-Czeskich Dni Kultury Chrześcijańskiej „Bądźmy Rodziną” (23 X 2014). W roku 2014 odznaczony został przez burmistrza Strzegomia Zbigniewa Suchytę honorowym tytułem „Zasłużony dla Ziemi Strzegomskiej”. W roku 2015 Regionalna Dyrekcja Lasów Państwowych we Wrocławiu nadała mu Kordelasa Leśnika Polskiego.

W pionie kościelnym – od roku 1988 był kapelanem (prałatem) Ojca św.; od roku 1992 – kanonikiem gremialnym Wrocławskiej Kapituły Katedralnej oraz od roku 1999 -protonotariuszem apostolskim (infułatem). Był także ojcem duchownym kapłanów Archidiecezji Wrocławskiej, członkiem Rady Kapłańskiej Archidiecezji Wrocławskiej i członkiem Kolegium Konsultorów przy Metropolicie Wrocławskim. Jako prezbiter wygłosił 112 serii rekolekcji, w tym kilkanaście do kapłanów. Dnia 24 lutego 2004 r. został mianowany przez Ojca Świętego Jana Pawła II pierwszym biskupem diecezji świdnickiej. Święcenia biskupie przyjął 25 marca 2004 roku w katedrze świdnickiej. Głównym konsekratorem był ks. kard. Henryk Gulbinowicz, arcybiskup metropolita wrocławski; współkonsekratorami byli: ks. bp Tadeusz Rybak, pierwszy biskup legnicki oraz ks. bp Józef Pazdur, biskup pomocniczy archidiecezji wrocławskiej. Homilię wygłosił ks. abp Józef Kowalczyk, Nuncjusz Apostolski w Polsce. W tym też dniu jako biskup diecezjalny odbył ingres do katedry świdnickiej. Jako hasło swojego biskupiego posługiwania obrał słowa: „Misericordia et Veritas” – „Miłosierdzie i Prawda”

W Konferencji Episkopatu Polski, od roku 2006 jest członkiem Rady Naukowej KEP, w latach 2006-2016 był członkiem Komisji Duchowieństwa KEP, zaś od roku 2013 jest przewodniczącym Rady KEP ds. Apostolstwa Świeckich (obecnie już drugą kadencję).

Jako pierwszy biskup świdnicki powołał niezbędne, przepisane Kodeksem Prawa Kanonicznego, struktury organizacyjne diecezji świdnickiej: Kurię Biskupią (26 III 2004), Wyższe Seminarium Duchowne (8 V 2004), Caritas Diecezji Świdnickiej (8 V 2004), Radę Kapłańską (8 IX 2004), Towarzystwo Przyjaciół Wyższego Seminarium Duchownego ( 8 IX 2004), Radę Duszpasterską (16 X 2004), Radę Konsultorów (18 XI 2004), Akcje Katolicką (21 XI 2004), Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży (21 XI 2004), Stowarzyszenie Rodzin Katolickich (17 XII 2004), Radę Ekonomiczną (14 II 2005), Kapitułę Katedralną (8 V 2005), Dom Księży Emerytów (8 V 2005), Archiwum Diecezjalne (28 II 2008), Muzeum Diecezjalne (28 II 2008); Diecezjalne Studium Organistowskie oraz Diecezjalne Studium Życia Rodzinnego (2009), Kapitułę Kolegiacką Matki Bożej Bolesnej i Świętych Aniołów Stróżów w Wałbrzychu (03 V 2010), Sąd Biskupi z siedzibą w Świdnicy jako Trybunał pierwszej instancji dla wszystkich spraw Diecezji Świdnickiej (25 III 2013), Dom Księży Emerytów Diecezji Świdnickiej im. św. Józefa w Świdnicy z siedzibą w Świdnicy przy ul. Kotlarskiej 17 (12 IX 2013), Kapitułę Kolegiacką Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Franciszka Ksawerego w Kłodzku (15 VIII 1916) oraz Kapitułę Kolegiacką Matki Bożej Strzegomskiej i Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Strzegomiu przy miejscowej bazylice (13 IV 2017).

Jako pierwszy biskup świdnicki dokonał kapitalnego remontu części gmachu b. Kolegium Jezuickiego, przy pl. Jana Pawła II w Świdnicy, gdzie w roku 2005 została ulokowana Świdnicka Kuria Biskupia oraz mieszkanie biskupa świdnickiego. Przeprowadził kapitalny remont budynków poszpitalnych przy pl. Wojska Polskiego 2, gdzie od października 2008 zamieszkali wszyscy alumni WSD diecezji świdnickiej. Poświęcenia wyremontowanego i rozbudowanego gmachu dokonał ks. kard. Zenon Grocholewski, ówczesny prefekt Kongregacji Edukacji Katolickiej, dnia 26 listopada 2010 r. W jednym z wyremontowanych budynków mieszka biskup pomocniczy diecezji świdnickiej. W roku szkolnym 2013/2014przeprowadził kapitalny remont kompleksu budynków przy kościele p.w. św. Józefa w Świdnicy, gdzie został ulokowany Dom Księży Emerytów im. św. Józefa.

W dziedzinie duszpasterskiej, w roku 2005 zorganizował i przeprowadził I Diecezjalny Kongres Eucharystyczny, zaś w latach 2007 – 2010 – peregrynację obrazu Jezusa Miłosiernego (peregrynacja trwała od 15 kwietnia 2007 roku do 10 kwietnia 2010 r.), a w latach 2014 – 2017 peregrynację Figury Matki Bożej Fatimskiej. Był inicjatorem i głównym organizatorem uroczystej, papieskiej koronacji obrazu Matki Bożej Uzdrowienia Chorych w katedrze świdnickiej, której w imieniu papieża Franciszka dokonał 13 maja 2017 ks. kard. Zenon Grocholewski, były Prefekt Kongregacji Edukacji Katolickiej. W ciągu pierwszych piętnastu lat utworzył 3 nowe dekanaty, powołał do istnienia 10 nowych parafii i konsekrował 15 kościołów.

W diecezji powołał Wydawnictwo Diecezjalne oraz następujące periodyki: „Świdnickie Studia Teologiczne” (w latach 2004-2013 jako rocznik; od r. 2014 jako półrocznik); „Świdnickie Wiadomości Kościelne” – od roku 2004 (kwartalnik); „Nasze Seminarium”. Dnia 8 grudnia 2013 roku został przyjęty na Jasnej Górze przez Ojca Generała Idziego Matuszewskiego do Konfraternii Zakonu Paulinów, zaś dnia 21 maja 2018 r. w Sanktuarium Matki Bożej Wambierzyckiej Królowej Rodzin otrzymał akt afiliacji do I Zakonu Franciszkańskiego, sygnowany przez Generała Zakonu Franciszkańskiego w Rzymie.

ŻYCIORYS BISKUPA MARKA MENDYKA
Bp Marek Mendyk urodził się 18 marca 1961 roku w Głuszycy k. Wałbrzycha. Tam również uczęszczał do Szkoły Podstawowej Nr 2. Po jej ukończeniu rozpoczął naukę w Technikum Chemicznym w Żarowie. W 1981 roku po zdaniu egzaminu dojrzałości rozpoczął formację w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym oraz studia w Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. W 1987 roku ukończył studia uzyskując stopień magistra teologii z zakresu teologii pastoralnej. Święcenia prezbiteratu przyjął 23 maja 1987 roku w archikatedrze wrocławskiej z rąk ówczesnego metropolity wrocławskiego księdza Henryka Kardynała Gulbinowicza. Po święceniach pracował jako wikariusz w parafii pw. św. Jerzego w Dzierżoniowie. W 1991 roku został skierowany na studia specjalistyczne w Instytucie Teologii Pastoralnej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w zakresie: katechetyka. Studia te ukończył w dniu 21 marca 1995 roku obroną pracy doktorskiej pod tytułem: “Liturgiczny wymiar katechezy w świetle katechetycznych dokumentów Kościoła po Soborze Watykańskim II”. Po ustanowieniu przez papieża Jana Pawła II w 1992 roku diecezji legnickiej został inkardynowany do tejże diecezji. Od roku 1995 pełnił funkcję dyrektora Wydziału Katechetycznego Legnickiej Kurii Biskupiej. Od tego czasu jest również wykładowcą katechetyki w Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu – studia w Legnicy. W latach 2001-2005 pełnił funkcję wicerektora Wyższego Seminarium Duchownego ds. studiów. W latach 2002-2006 był dyrektorem Diecezjalnego Centrum Edukacyjnego. Dnia 2 czerwca 2002 roku został uhonorowany godnością prałata – kapelana honorowego Ojca Świętego, a w roku 2004 włączony przez biskupa legnickiego do Kolegium Konsultorów Diecezji Legnickiej, Rady Kapłańskiej oraz Kapituły Katedralnej. W diecezji pełnił również funkcję wizytatora ds. nauczania religii i koordynatora fundacji “Dzieła Nowego Tysiąclecia”. W 2008 roku został mianowany przez biskupa legnickiego diecezjalnym duszpasterzem osób niepełnosprawnych oraz opiekunem duchowym Młodzieżowej Orkiestry Diecezji Legnickiej i asystentem kościelnym Stowarzyszenia Rodziców i Przyjaciół Młodzieżowej Orkiestry “Sursum corda” w Legnicy. 24 grudnia 2008 r. papież Benedykt XVI mianował ks. prałata Marka Mendyka biskupem pomocniczym diecezji legnickiej. Święcenia biskupie nominat przyjął dnia 31 stycznia 2009 roku (wspomnienie św. Jana Bosko) w katedrze legnickiej z rąk biskupa legnickiego Stefana Cichego. Współkonsekretorami byli: abp Marian Gołębiewski – metropolita wrocławski i bp Stefan Regmunt, biskup zielonogrsko-gorzowski.

PEŁNIONE FUNKCJE I GODNOŚCI:
– Przewodniczący Komisji Wychowania Katolickiego
– Członek Komisji Duszpasterstwa
– Członek (z wyboru) Rady Stałej
– Asystent Rady Szkół Katolickich
– Członek Rady ds. Duszpasterstwa Młodzieży
– Członek Rady Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”